Veel mensen hebben het niet eens in de gaten gehad. De verwijskaart van de huisarts voor de medisch specialist is weg geweest. En is nu weer helemaal terug in de vorm van een (digitale) verwijsbrief.
Vanaf de invoering van de nieuwe Zorgverzekeringswet (Zvw) in 2006 hebben zorgverzekeraars de risico’s in de ziekenhuizen met elkaar verrekend, omdat men niet precies wist welke kosten er in de ziekenhuizen omgingen (nu nog niet…). Omdat de controle op de verwijskaart de zorgverzekeraars niet verrekenbare kosten van administratief medewerkers opleverde (vaak nog handmatig werk) en dus extra kosten, liet men het er gewoon bij zitten. Onder het mom van marktwerking en “aansluiten bij de zorgvraag”, zo was de gedachte, kon de “moderne klant” ook zelf wel bepalen waar deze de zorg haalde.
Ook de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) controleerde de zorgverzekeraars niet en dus hadden veel patiënten vrij toegang tot de medisch-specialistische zorg, zonder de beoordeling van medische noodzaak door de huisarts. En de ziekenhuizen werden vanaf 2006 ook nog eens betaald per verrichting en hadden dus alle belang bij patiënten die zonder beoordeling van de medische noodzaak bij een of meerdere specialisten terechtkwamen. Want ook binnen het ziekenhuis werden patiënten vrolijk van specialist 1 naar specialist 2 doorverwezen met telkens een nieuwe DBC en dus betaling.
Een rampzalige fout?
De tragiek van de verwijskaart
Zonder verwijzing naar medisch specialist heeft meer gevolgen dan gedacht. Klagen boze specialisten NZa nu aan?
