Dat de ongekende bezuinigingen op de Wmo leidt tot ontslagen binnen de thuiszorg lijkt onvermijdelijk. Immers de korting op de huishoudelijke zorg is dertig procent en de korting bij de overheveling van begeleiding van AWBZ naar Wmo is elf procent. Hoe deze voorziening vervolgens wordt georganiseerd is aan de gemeenten. Die leggen op hun beurt het probleem neer bij de zorgaanbieders; iedereen in de knel!
Het effect van het doorschuiven van de hete aardappel is onder meer dat de tarieven die gemeenten hanteren bij aanbestedingen niet aansluiten op de cao VVT. En dus zoekt het water het laagste punt op: het rijk kort gemeenten, gemeenten geven de bezuinigingen door aan de zorgaanbieders en die ontslaan personeel. Iets dat ook bij de invoering van de Wmo in 2006 gebeurde. Wat gaat er fout?
De opgave voor gemeenten is enorm en de ingezette beleidswijziging is begrijpelijk. Wat bij veel gemeenten op dit moment echter ontbreekt is visie op hoe de zorg in samenspraak met de zorgaanbieders daadwerkelijk anders georganiseerd kan worden. Dus wordt, om een gat in de gemeentelijke begroting te voorkomen, de huidige zorgvraag als uitgangspunt genomen en is het budget kaderstellend. Alles blijft hetzelfde, alleen de getallen worden naar beneden aangepast. De al dan niet nieuwe wethouder van zorg heeft het dan voor 2015 geregeld en heeft politieke averij aan het begin van de collegeperiode voorkomen.
Maar is dat zo? Nee, het probleem is vooruitgeschoven…
Gemeenten en zorgaanbieders in de knel: 30 procent bezuinigen
Marnix de Romp van InEen: ‘Gemeenten schuiven 30% bezuinigingen door naar zorgaanbieders: iedereen in de knel!’ in De Eerstelijns
