De zorgaanbieders in de eerste lijn kunnen – met een coördinerende rol voor de huisarts – een belangrijke rol spelen in de preventie van hart- en vaatziekten, stelt directeur van de Hartstichting Floris Italianer. Maar ze moeten niet overvraagd worden.
Is preventie voor hart- en vaatziekten een individuele verantwoordelijkheid voor de burger of een collectieve aangelegenheid waarin de overheid, zorgaanbieders en zorgverzekeraars een actieve rol spelen? Het is een vraag waarover Italianer even moet nadenken. De Hartstichting voert strijd tegen het roken en voor een gezond leven en bewegen op school. Ook geeft zij voorlichting aan mensen die ziek zijn en investeert ze in wetenschappelijk onderzoek. “We richten ons zowel op het individu als op het collectief: patiënten ondersteunen, zorg verbeteren, lobbyen bij de overheid. We kiezen bewust positie in het maatschappelijk middenveld, in het volle besef dat we niet meer leven in de jaren zeventig met zijn sterke overheidsregulering. Er is nu veel meer aandacht voor eigen verantwoordelijkheid van het individu, wat een andere verantwoordelijkheidsverdeling geeft tussen patiënt en behandelaar. Mensen weten meer over gezond leven en komen vaak met meer kennis bij een dokter. Die heeft daardoor een andere rol gekregen: helpen is meer dan een receptje geven. Het is ook voorlichting en samenspel met andere zorgverleners. De arts is veel meer een spelverdeler aan het worden, de zoektocht naar de correcte invulling van die nieuwe rol is volop gaande.”
Samenwerken
Italianer verwijst naar Duitsland, waar actief invulling wordt gegeven aan het shared savings model. “Ook in Nederland zien we pogingen op het gebied van shared savings, maar het gaat moeizaam.” De kern is volgens hem dat er veel meer moet worden samengewerkt. “De uitdaging is om alle betrokken partijen aan tafel krijgen om hieraan vanuit het enige correcte uitgangspunt – de patiënt – invulling te geven, aldus Italianer. “Het besef dat dit de juiste weg is, begint in te dalen. En er zijn bijvoorbeeld nu al apps die artsen en patiënten in staat stellen om met elkaar en met collega’s en andere patiënten te communiceren over een bepaalde ziekte. De kansen om tot zorg op maat te komen liggen er volop.”
Er zit wel een ‘maar’ aan dit verhaal, waarschuwt Italianer. “We moeten oppassen dat we de zorgaanbieders in de eerste lijn niet belasten met te veel nieuwe taken”, zegt hij. “De geschetste ontwikkeling vraagt om samenwerking in netwerkverband.”
Auteur: Frank van Wijck
