“Mijn grootste zorg voor dit moment is de Wet BIG2. Die wet geeft een beperking in het verpleegkundig werk, doordat hij een kader stelt aan hoe en op welk niveau verpleegkundigen hun werk moeten uitvoeren. Een oplossing voor een niet-bestaand probleem. Dat heeft consequenties voor hun eigen werk, maar het heeft ook consequenties voor de werkgevers en de patiënten en die zijn in de besluitvorming niet meegenomen. De werkgevers moeten met de veranderende bevoegdheden van verpleegkundigen veel geld steken in scholing en bijscholing en het is niet duidelijk wie dat gaat betalen. De werkgevers, de verpleegkundigen zelf? Veel zorginstellingen hebben nog helemaal geen zicht op de gevolgen van die nieuwe wet voor hen gaat hebben. En voor de patiënt wordt de versnippering in de zorg die toch al gaande is alleen maar groter. Dat zal misschien niet heel direct voelbaar zijn voor de patiënt, tenzij verpleegkundigen beslissen te stoppen met het werk door demotivatie. Maar ook als ze dat niet doen geldt: als zij alleen maar bezig zijn met zelf overleven, zijn ze niet optimaal bezig met de patiënt en komt die dus alleen maar meer in de knel.
Er is nu zoveel bemoeienis met hoe we als verpleegkundigen ons vak moeten uitoefenen dat we niet meer aan ons vak toekomen. Het is dan ook zaak dat we eerst helder krijgen waar ieders belangen liggen en waarom wordt ingezet op de koers die met de nieuwe wet wordt voorgesteld. Kortom: het is tijd voor reflectie. Dan met lef en moed teruglopen naar het punt waarop de verkeerde afslag is genomen en een ándere afslag nemen.”
