“De vraag of er onder de nieuwe generatie huisartsen voldoende collega’s zijn die een vaste groep patiënten willen blijven begeleiden wordt steeds urgenter. We zien het aandeel waarnemers dat op wisselende plekken werkt groeien en op steeds meer plekken in Nederland zien we al patiënten die geen huisarts meer hebben. De grootschalige gezondheidscentra laten het idee van patiënt op naam steeds meer los, zodat die patiënt een willekeurige huisarts treft of voor elke klacht een aparte praktijkondersteuner. Het zijn problemen die samenhangen en die er allemaal voor zorgen dat de huisarts zijn belangrijkste meerwaarde verliest, namelijk patiënten gedurende een lange tijd volgen en hun klachten in perspectief kunnen plaatsen. De patiënt heeft vertrouwen in zijn huisarts, niet in een merk huisartspraktijk.
Jonge huisartsen staan anders in het vak. Ze willen meer vrijheid en ze hebben het idee dat je met een eigen praktijk ook meteen manager bent. Huisartsen kiezen voor het vak omdat ze patiëntenzorg willen bieden. ZZP’er worden is dan een logisch alternatief. Je moet het dus aantrekkelijker maken voor een vaste groep patiënten te werken. Bijvoorbeeld door assistenten of praktijkondersteuners te koppelen aan één huisarts in plaats van aan een grote praktijk. Ook in grote praktijken kun je in kleine teams werken. En de problemen van parttime werken kun je oplossen door te werken in koppels – met voor elke huisarts eigen patiënten – die vast voor elkaar waarnemen. Voor jonge huisartsen aantrekkelijk omdat ze dan echt met de inhoud bezig kunnen zijn, en daarmee een goed alternatief voor werken als ZZP’er.
We moeten nu als huisartsen deze handschoen oppakken. Anders gaan andere partijen oplossingen zoeken, met als risico grootschalige miniziekenhuizen in de eerste lijn. Dat gaat de zorg niet goedkoper maken. Want eerstelijnsgeneeskunde is iets anders dan huisartsgeneeskunde.”
