“Het is zaak nu – gezamenlijk als ketenzorgpartijen – echt door te pakken op de acute zorg. In het Regionaal Overleg Acute Zorgketen hebben we gezegd: durven wel elkaar aan te kijken en te zeggen dat we te weinig hebben gedaan, of gaan we aan de slag? Het enige antwoord is natuurlijk: het laatste. En daarbij moeten we met drie dingen rekening houden. Ten eerste de kwaliteit van zorg, die onder de maat blijft als we dit niet oppakken. Ten tweede de hoofdbrekens die de arbeidsmarktproblematiek ons bezorgt. En ten derde het feit dat we als zorgaanbieders allemaal in staat zijn om goede zorg te leveren binnen onze eigen kokers, maar dat het door de kokers heen echt beter kan. Het competitieve zorgstelsel zou tot goede zorg moeten leiden, maar leidt vooral tot oplossingen binnen de kokers zelf. In leren van de andere professionals is een wereld te winnen. Dat is geen verwijt, maar het gebeurt wel. En wat niet helpt is dat de druk op de eerste lijn zo groot is, dat maakt de ruimte om nieuwe dingen te doen alleen maar kleiner.
Het is daarom zaak dat we contact zoeken met andere aanbieders in de acute zorgketen en kijken op welke onderdelen we een gezamenlijk belang hebben om dingen anders te doen dan we nu doen. Concreet betekent dit: samen met de ziekenhuizen de acute zorg aan de poort verbeteren. In het verlengde hiervan is het ook zaak het vraagstuk van vestiging of waarnemerschap te adresseren. Het toenemend aantal waarnemers ten opzichte van het aantal praktijkhouders vergroot de druk op de praktijkhouder als verantwoordelijke voor de 24 uurs zorg. Veel diensten op de huisartsenpost worden verkocht aan waarnemers. Dit leidt tot discontinuïteit, wat de discussie over komen tot gezamenlijke oplossingen voor de acute zorg alleen maar moeilijker maakt.”
