Hoewel het beroep al decennialang bestaat, is het voor velen – soms ook de wijkverpleegkundigen zelf – niet altijd helder wat de functieomschrijving is, en wat het vak precies inhoudt. “Toen ik in 2016 zelf met de hbo-opleiding Verpleegkunde begon, was ik ervan overtuigd dat ik het ziekenhuis in wilde. Daar gebeurt het, dacht ik: de reuring, de afwisseling, het rennen door de gangen – zoals in Grey’s Anatomy. Ik kwam te werken op de afdeling cardiologie, maar na een halfjaar kwamen de muren op me af. Er bleken maar drie soorten patiënten te zijn, voor wie er vaste protocollen waren. De diversiteit waar ik op hoopte, bleek ver te zoeken. Tijdens mijn opleiding had ik ook stagegelopen in de wijkzorg, dus ik besloot daarnaar terug te gaan. De afwisseling, de grote variëteit aan mensen en ziekten, bijkomende problemen, het sociale netwerk: behalve dat deze patiënten thuis wonen, hebben ze meestal niets gemeen met elkaar. Omdat er zoveel factoren zijn, is het niet zo zwartwit als het in het ziekenhuis was, en is er dus ook geen standaardprotocol dat ik kan volgen.”
Frisse blik
Door te werken in de praktijk leerde Ellenoor al snel hoe het er daadwerkelijk aan toegaat in de wijkverpleging. Haar nieuwe, frisse blik probeert ze ook op anderen over te dragen: “Af en toe loopt een student een dagje met me mee, en vaak is diens mening aan het einde van de dag compleet veranderd wat betreft het vak verpleegkunde. Ook geef ik soms gastcolleges bij verpleegkundeopleidingen, en vraag dan aan de studenten naar hun beeld van het vak wijkverpleegkunde. Hierbij komen wederom het aantrekken van steunkousen – wat tegenwoordig niet eens meer door de zorgverzekeraar wordt vergoed – en het wassen van oude mensen vaak naar voren. De wijkverpleegkunde heeft bij sommigen nog een stoffig en negatief imago. Een jonge meid als ik zou in het ziekenhuis moeten werken, dáár gebeurt het, zo stellen ze. Veel mensen onderschatten hoeveel zorgmogelijkheden er thuis zijn. In het ziekenhuis moet de zorg vaak van mensen worden overgenomen. Ik kijk als wijkverpleegkundige juist naar wat mensen in de thuissituatie zelf kunnen, en welke hulpmiddelen we daarbij kunnen inzetten.”
Het hele artikel lezen? Dit kan je hier downloaden.
Oog voor de diversiteit van het vak wijkverpleegkunde
In deze nieuwe interviewserie komt elke week een Young Professional uit de eerstelijnszorg aan het woord. Iemand met hart voor het werk, een frisse blik, passie voor de zorg en de wil om het beter te doen. Deze week: Ellenoor Düpper (24), wijkverpleegkundige in Nieuw-Vennep. Steunkousen aantrekken, bloedsuikerwaarden meten en mensen op leeftijd wassen en aankleden. Over het vak van wijkverpleegkundige bestaan vele stigma’s en een niet al te positief beeld. Maar bovenal bestaat er een incorrect beeld, zo stelt Ellenoor.
